Beyond shame | Part 8: Mother and daughter - Natasja van Loenen

Ten years ago, my world was turned upside down. I was faced with a challenge I had not seen coming and thought would never happen to me: burnout. That period in my life was filled with uncertainty, exhaustion and powerlessness. I felt completely lost. What followed was a shaky road to recovery. In the end, it made me stronger and I am now the person I want to be, without compromise.

In this blog series "Beyond the shame", I share my personal story*. From the low points to the moments of breakthrough. I invite you to watch, listen and feel with me.

Een mail van Riekie haalde een herinnering naar boven over een vervelende confrontatie met Cathelijne. Sophie schut het van zich af en probeert zichzelf weer te herpakken als ze zich herinnerd dat ze haar moeder nog terug moet bellen.

Moeder en dochter

De tranen zijn ondertussen opgedroogd en Sophie besluit te gaan douchen voor ze haar moeder terugbelt. Die had haar gisteren al geprobeerd te bereiken, maar na de emotionele achtbaan van de vorige dag had Sophie de kracht niet gehad om de telefoon nog op te pakken. Daarbij wilde ze niet zo breekbaak klinken als ze haar moeder aan de telefoon had. Ze maakte zich al zoveel zorgen om Sophie.

Uitgeput op de bank

Met een handdoek om haar natte haar gewikkeld en haar huispak aan werpt ze een blik op de klok. Pas half drie in de middag, voor haar gevoel had het ook tien uur ’s avonds kunnen zijn. Toch is de vermoeidheid niet vervelend. Hij is minder wanhopig. Sophie moet erg haar best doen om niet hysterisch te lachen om haar eigen situatie. Blijkbaar is licht wanhopig uitgeput op de bank liggen terwijl je jezelf wijs probeert te maken dat dat iets goeds is, de nieuwe standaard geworden. Dit is sinds ze thuis zit bijna dagelijkse kost: bedenken op welke manier alles wat ze voelt toch oké is. Ze is meester geworden in het doodrelativeren van elk gevoel dat in haar opkomt. Ze zou de politiek in moeten. Ze kan ondertussen al dat krom is vakkundig rechtlullen.

Mam bellen

Tijd om eens met een ander mens te praten. Ze is pas een uurtje thuis, maar is haar eigen gedachtencirkeltje al meer dan zat. Ze pakt haar telefoon en belt haar moeder. ‘Ha lieverd, fijn dat je even belt, ik maakte me een beetje zorgen over je… Hoe is het nu?’. Als er iemand is die die vraag met oprechte interesse kan stellen is zij het wel.

Sophie is dolgelukkig met de stem van haar moeder, al kost het haar nu meer energie dan normaal om het gesprek met haar aan te gaan. Dat ligt helemaal aan Sophie zelf, ze wil namelijk niet dat Marie zich nog meer zorgen gaat maken. Het moet voor haar ontzettend lastig zijn om Sophie zo te zien worstelen. Marie is namelijk nogal dol op haar dochter en trots. Sophie wordt altijd een beetje ongemakkelijk als Marie weer eens aan mensen verteld hoe goed Sophie wel niet is. Ze heeft ook altijd onvoorwaardelijk gelooft in Sophie. Dat ze dingen kan, dat ze de juiste keuzes maakt en dat het goed komt met haar. En nu is het even niet goed en Marie kan daar niets aan veranderen. Dus dat is zwaar. Sophie balanceert dus de hele tijd tussen het willen praten met haar moeder, maar haar ook een beetje beschermen.

En als ze heel eerlijk is, beschermt ze zichzelf daar ook mee. Marie is al pisnijdig op Cathelijne en als er nog een klein beetje olie op dat vuurtje gegooid wordt, ziet Sophie haar al op hoge poten persoonlijk bij Cathelijne binnenstormen. Staat ze daar als 28-jarige kleuter te kijken hoe mama de juf eens flink op haar nummer zet. Nee dank je. Of ze dat ook echt zou doen, weet Sophie niet, maar ze is niet van plan om erachter te komen.

Een goede luisteraar

Sophie begint te vertellen, over de gemiste afspraak en dat ze zich zorgen maakt over de consequenties die dat kan hebben. Over haar lusteloosheid. Over het gesprek met Maya en dat het haar maar niet lukt om boos te zijn op Cathelijne en over het mailtje van Riekie, dat heel hard binnenkwam, op een goede manier. Marie luistert en leeft mee. Marie kan goed praten. Als je er een kwartje ingooit, dan praat ze de tijd zomaar vol, maar Marie kan ook heel goed luisteren. Nu haar dochter zo vast zit, doet ze dat meer dan haar lief is. Ze luistert en moedigt aan.

Ze doet zo nu en dan een suggestie of biedt haar hulp aan. Sophie wil die hulp graag aannemen, vooral met het opruimen van haar huis, maar ze kan het niet. Het lukt niet. Zelfs het idee van een ander die in haar huis aan het opruimen is, geeft haar het gevoel dat haar keel dichtgeknepen wordt. Marie voelt de weerstand en laat het los. Sophie praat en praat en de woorden blijven komen. Haar moeder is psycholoog, maar vooral ook haar moeder. Ze probeert Sophie’s problemen niet te psychologiseren of op te lossen. Daarom kan ze zo goed met haar moeder praten.

Natuurlijk heeft ze een mening, normaal steekt ze die ook niet onder stoelen of banken, maar nu wel. Soms probeert ze heel voorzichtig een advies te geven, maar Sophie is niet in staat ernaar te luisteren. Ze kan het niet verwerken. Uiteindelijk is Sophie uitgesproken en leeg. Ze spreken af dat Marie het weekend langskomt. Tegen de tijd dat Sophie de telefoon ophangt zijn ze twee uur verder. Ze voelt zich getroost, maar is ook doodmoe.

Bedtijd

Sophie ligt net te slapen als Marko thuiskomt van zijn werk. Hij laat haar liggen. Hij heeft geen idee van de dag die ze achter de rug heeft, maar hij weet wel dat ze haar rust nu hard nodig heeft. Hij kruipt stilletjes achter de computer en verdwijnt in het algoritme van youtube. Drie uur later maakt hij Sophie wakker en neemt haar slaapwandelend mee de trap op. Hij legt haar in bed. Ze beseft zich vaag dat ze honger heeft, maar de slaap neemt die gedachte al snel weer over.

* Names and personal characteristics have been changed in this story for privacy reasons.
** This article was previously published on my website. For all blogs visit nvlcoaching.co.uk/blog.

CONTACT

© 2024 Natasja van Loenen - All rights reserved